En daar zit ik dan, volgens de certificering en registratie
officieel mediator, negotiator en conflictcoach. Na meer dan twintig jaar gesprekken voeren
met allerlei soorten mensen, psychiatrische en verslavingsproblematiek, en met
hun familie en andere instanties waar ruzie mee gemaakt kan worden. Ik wilde niet meer de medische kant. De
gespreksvoering vond ik zoveel interessanter. In gesprek met mensen, om ze te
laten inzien wat hun beweegt, wat ze echt belangrijk vinden en ze zo door een
heel proces heen te loodsen. Zelf laten komen met de oplossing. Dat werkt. Ervaring
is het probleem niet. En toch blijft het moeilijk.
Ieder gesprek tussen beide partijen mondt uit in conflict of
ze zwijgen elkaar dood. Zo kan het niet langer.
Beiden geven aan uit elkaar te willen.
Ze hebben samen kinderen, wat een noodzaak geeft tot Duidelijke Afspraken en een communicatie die haalbaar is voor beide partijen.
Beiden evenveel aandacht geven, beiden evenveel horen. Verschil merken in proces. De een nog vast in emotie, de ander een stap verder. Het lijkt makkelijk de ‘ander’ een verdiepende vraag te stellen, omdat de ‘een’ een antwoord geeft vanuit emotie of een eerder verhaal herhaalt.
Klopt mijn aandacht evenredig geven nog? Feitelijk of gevoelsmatig? Al snel zitten partijen te ruziën in mijn kantoor; hij heeft dat gezegd, wat hij ontkent en ze komen er niet uit. Na een paar minuten ze te hebben laten begaan, grijp ik in en maak een voorlopige tussenoplossing waar beiden opgelucht mee instemmen. Ondertussen maalt het in mijn hoofd al verder, zie ik waar de communicatie misgaat en ben ik bezig met het bepalen van vervolgtraject. Want immers, het plan wat er moet komen dient vanuit hun te komen, niet vanuit mij. Soms moet een optie voorgesteld worden, een tussenoplossing, zodat er weer ruimte ontstaat in de hoofden van beide partijen. En natuurlijk stuur ik het gesprek.
Het houdt me bezig; neutraliteit.
Eerst een sessie conflict coaching; hoe communiceer ik, hoe hoor ik en hoe doet die andere partij dat? Nu ben ik al blij met aanvulling van voorgenoemde certificering, deze mensen moeten niet enkel een mediator of begeleider bij onderhandeling. Zij dienen zichzelf een stukje te leren kennen, daar hebben zij lange tijd profijt van in hun communicatie als ‘2 ouders apart’.
Dat zij dat ook positief gaan ervaren in hun portemonnee zullen ze wel waarderen. Belangrijker is echter dat zij ervaren dat hun beeld over die ander nu negatief gekleurd is, hun eigen aandeel gaan zien en handvatten krijgen hoe anders om te gaan met de nare situatie waarin ze zich bevinden.
Ze hebben samen kinderen, wat een noodzaak geeft tot Duidelijke Afspraken en een communicatie die haalbaar is voor beide partijen.
Beiden evenveel aandacht geven, beiden evenveel horen. Verschil merken in proces. De een nog vast in emotie, de ander een stap verder. Het lijkt makkelijk de ‘ander’ een verdiepende vraag te stellen, omdat de ‘een’ een antwoord geeft vanuit emotie of een eerder verhaal herhaalt.
Klopt mijn aandacht evenredig geven nog? Feitelijk of gevoelsmatig? Al snel zitten partijen te ruziën in mijn kantoor; hij heeft dat gezegd, wat hij ontkent en ze komen er niet uit. Na een paar minuten ze te hebben laten begaan, grijp ik in en maak een voorlopige tussenoplossing waar beiden opgelucht mee instemmen. Ondertussen maalt het in mijn hoofd al verder, zie ik waar de communicatie misgaat en ben ik bezig met het bepalen van vervolgtraject. Want immers, het plan wat er moet komen dient vanuit hun te komen, niet vanuit mij. Soms moet een optie voorgesteld worden, een tussenoplossing, zodat er weer ruimte ontstaat in de hoofden van beide partijen. En natuurlijk stuur ik het gesprek.
Het houdt me bezig; neutraliteit.
Eerst een sessie conflict coaching; hoe communiceer ik, hoe hoor ik en hoe doet die andere partij dat? Nu ben ik al blij met aanvulling van voorgenoemde certificering, deze mensen moeten niet enkel een mediator of begeleider bij onderhandeling. Zij dienen zichzelf een stukje te leren kennen, daar hebben zij lange tijd profijt van in hun communicatie als ‘2 ouders apart’.
Dat zij dat ook positief gaan ervaren in hun portemonnee zullen ze wel waarderen. Belangrijker is echter dat zij ervaren dat hun beeld over die ander nu negatief gekleurd is, hun eigen aandeel gaan zien en handvatten krijgen hoe anders om te gaan met de nare situatie waarin ze zich bevinden.
Tegelijk met medicus en mediator zijn ben ik mens. Het
intuïtief werken is mij eigen. Het aanvoelen van onderliggende vraagstukken en
doorvragen over onderwerpen. Niet voor
niets hangt achter deze mensen een schilderij in mijn kantoor; mijn inspiratiebron.
Schilder: Erik Hovinga uit Groningen
Mens zijn is juist mijn kracht. Ja, ik zie en hoor de mensen aan tafel werkelijk en weet dat ik net als die mier op het schilderij met een woord of actie veel in beweging zet, voorwaartse beweging verspreid. Mens zijn en de materie kennen, stappen vooruit denken.
Misschien is alles samen wel de moeilijkheidsfactor van neutraliteit in plaats van een afzonderlijk moment.
Schilder: Erik Hovinga uit Groningen
Mens zijn is juist mijn kracht. Ja, ik zie en hoor de mensen aan tafel werkelijk en weet dat ik net als die mier op het schilderij met een woord of actie veel in beweging zet, voorwaartse beweging verspreid. Mens zijn en de materie kennen, stappen vooruit denken.
Misschien is alles samen wel de moeilijkheidsfactor van neutraliteit in plaats van een afzonderlijk moment.
Dit maal een blog van een bewuste conflict coach en
mediator. Een mooi beroep heb ik! Ik geniet van de vrijheid die weer ontstaat
door verheldering, bewustwording en het (weer) nemen van de
verantwoordelijkheid voor zichzelf. Niet voor niets is de slogan van Clara Pacta een doordenkertje;
In Openheid Verbinden, Actief Vooruitblikken.
In Openheid Verbinden, Actief Vooruitblikken.